7

Bertuccio

Bertuccio was mijn beste vriend. Het klinkt absurd, maar ik zweer dat Bertuccio op zijn tiende Becket van Anouilh las en zei dat hij toneelstukken wilde schrijven. Om niet achter te blijven en omdat we het boek thuis hadden en Becket niet, las ik Hamlet, en hoewel ik er niets van begreep, schreef ik een bewerking die ik met mijn klasgenoten wilde spelen in de ruimte tussen de keuken en de binnenplaats, die voor een podium kon doorgaan als mama de wasmachine opzij- schoof.

   Ik deed het omdat ik ouder wilde lijken. Maar Bertuccio deed het omdat hij kunstenaar wilde worden. Bertuccio had gelezen dat een kunstenaar vraagtekens plaatst bij de maatschappij en sindsdien zette hij overal vraagtekens bij, zelfs bij de prijs van het buskaartje voor schoolkinderen, bij de logica van het gebruik van een witte stofjas ’s ochtends en een grijze ’s middags en bij de waarachtigheid van het verhaal van French, Beruti en de rozetten. (Hoe hadden ze geraden dat Belgrano de blauwwitte vlag zou creëren? Waren ze helderziend of zo?)

   Om de haverklap schaamde ik me voor Bertuccio. Op een keer gingen we naar de bioscoop om Gold Mine te zien, die verboden was voor onder de veertien, en vroegen ze ons aan de kassa om een identiteitsbewijs. Bertuccio zei dat hij minderjarig was, maar dat hij het boek had gelezen en er niets onbehoorlijks of onfatsoenlijks in had kunnen ontdekken, en hij zei ook dat niemand het recht had om hem van tevoren te bestempelen als te onvolwassen om een voorstelling bij te wonen, en toen de man van de kaartjesverkoop zijn mond open wilde doen, snauwde Bertuccio hem toe dat hij, geachte heer, Becket en The Exorcist en Lady Chatterley’s Lover (bepaalde passages in elk geval) al had gelezen en dat dat meer was dan veel volwassenen konden zeggen, of lieg ik soms?

   In zulke situaties kwam ik met de oplossing. Toen Bertuccio het beu was om ruzie te maken en de kaartjesverkoper om hem aan te horen, liepen we over de marmeren trap van de bioscoop Rivera Indarte naar de eerste verdieping en verstopten ons op de wc. We wachtten tot de plaatsaanwijzer alle kaartjes op het balkon had geknipt en toen hij met zijn zaklamp naar binnen liep om een laatkomer zijn plaats te wijzen, glipten we achter hem aan naar binnen en verstopten ons tussen de gordijnen. We zullen het eerste kwartier gemist hebben, maar uiteindelijk zagen we de film.

   Gold Mine was waardeloos. Er zaten niet eens naakte vrouwen in.